Πως θα καταφέρεις να γίνεις κάποιος άλλος!
Πως θα καταφέρεις να γίνεις κάποιος άλλος!
Κάνοντας μια ανάδρομη στο παρελθόν σε στιγμές που λαμβάνουν χώρο περισσότερο στο σχολείο, τυχαίνει πολλές φορές να θυμόμαστε σκόρπια, ασύνδετα αποσπάσματα από σχολικές εκδηλώσεις που πολλές φορές συμμετείχαμε με διάφορους τρόπους. Είτε με την ανάγνωση κάποιων πατριωτικών ποιημάτων (το πιο σύνηθες), είτε με τη συμμετοχή σε κάποια χορωδία του σχολείου ή κάποιες φορές στο ανέβασμα μια θεατρικής παράστασης πάντα, φυσικά, κομμένη και ραμμένη, ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο βαθμό που μας επέτρεπε η ηλικία μας.
Στην τρίτη περίπτωση η πλειοψηφία των αντιδράσεων των παιδιών είχαν να κάνουν με το χαρακτηριστικό τρεμούλιασμα της φωνής μόλις ανέβαιναν στο… σανίδι, τα σταυρωμένα χέρια και… τα κατακόκκινα από ντροπή, μάγουλα. Το όλο σκηνικό δεν σταματούσε εκεί, αφού συνεχιζόταν με γιουχαΐσματα των παιδιών από κάτω και ειρωνικά σχόλια που έκαναν την αυτοπεποίθηση του παιδιού… να πιάσει πάτο…!!! Η αλήθεια, βέβαια, είναι, για να μην υπερβάλλουμε, ότι αυτό το σενάριο δεν κολλάει παντού• υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που κάποιος, ο οποίος είναι στη σκηνή και θέλει τόσο πολύ να ζήσει το όνειρο του δεν τον απασχολεί τίποτα. Στ’ αλήθεια, όμως, κάποιος με τέτοια αποφασιστικότητα δεν μπορεί να αποτυγχάνει πολύ συχνά, λόγω του ξεχωριστού δεσίματος που τον συνδέει με το αντικείμενο του.
Εδώ, λοιπόν θα ήθελα να αναφερθώ σ’ ένα πλήθος συναισθημάτων, ψυχολογικών φάσεων και καταστάσεων που νιώθει κάποιος όταν το αντικείμενο του είναι το… θέατρο…
Κάνοντας μια καινοτομία θα ξεκινήσω από το τέλος… Οι πρόβες έχουν τελειώσει και όλα είναι έτοιμα περιμένοντας την στιγμή εκκίνησης της θεατρικής παράστασης. Βγαίνοντας στην πρώτη σου σκηνή και κοιτάζοντας το κοινό, το άγχος δεν μπορεί να μην σε τιμήσει και αυτό με την παρουσία του και αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες για οτιδήποτε προφτάσει εκείνη τη στιγμή στο μυαλό σου. Για παράδειγμα, αμφιβάλλεις για τις ικανότητες σου, για το αν τελικά έχεις μάθει τα λόγια (και εκεί είναι που εύχεσαι να τα είχες κάνει άλλη μία επανάληψη), είσαι σίγουρος ότι το σκηνικό είναι ασταθές και θα σου έρθει από λεπτό σε λεπτό στο κεφάλι κλπ, κλπ, κλπ… Τα επόμενα δευτερόλεπτα πιστεύεις πως είναι τα δυσκολότερα που θα μπορούσαν να έρθουν κι όμως… με ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο τρόπο περνάς από την μία ψυχολογική κατάσταση στην άλλη, καθώς το άγχος σε αφήνει επιτέλους ήσυχο και μες στο μυαλό σου και στην ψυχή σου κυριαρχεί ο ενθουσιασμός πλέον και το πάθος να βγάλεις ένα πλήθος συναισθημάτων από μέσα σου και να γίνεις από λεπτό σε λεπτό κάποιος άλλος ερχόμενος έτσι σε επαφή με ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αν φτάσεις σε σημείο να τα δώσεις όλα πάνω στη σκηνή, αυτό που κάνεις σε απορροφά εντελώς και σε κάνει να χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα, όχι όμως και με το κοινό. Έχεις μπει πια σε έναν άλλο κόσμο και έχεις γίνει τμήμα ενός άλλου κοινωνικού περιβάλλοντος που παρόλα αυτά υπάρχει μόνο στην σκηνή. Οι στιγμές όμως που ακολουθούν δεν σου προκαλούν τέτοιου είδους σκέψεις- κάθε άλλο μάλιστα- αλλά μόνο την έντονη αίσθηση ότι ο ήρωάς σου τελικά πρέπει να φτάσει με επιτυχία στον ύστατο σκοπό… στον τελικό στόχο.
Πολύ πιθανόν μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος (σε συνδυασμό φυσικά με το ότι αγαπάει το θέατρο) είναι το άκουσμα στα αυτιά του ύστατου χειροκροτήματος και η ισχυρή πεποίθηση πως κατάφερε να αποκολληθεί από την ψυχή του και να μπει στην ψυχή ενός άλλου, καταφέρνοντας έτσι να νιώσει τους φόβους κάποιου άλλου, τις έντονες συγκινήσεις του, τους συνειρμούς του.. τις αδυναμίες του…
Για μερικές στιγμές μπορείς (με βάση ποιο ρόλο υποδύεσαι) να σου δικαιολογηθεί οποιαδήποτε πράξη… Να φωνάξεις δυνατά και να γίνεις ένας τρελός, να ψιθυρίσεις σιωπηλά ένα τραγούδι, να νιώσεις πρωτόγνωρα τα συναισθήματα της ζήλιας, του μίσους, της αγάπης, της ντροπής….
Το θέατρο εν τέλει μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις μέσα σου, να έρθεις σε επαφή με το είναι σου, να νιώσεις προβληματισμό για το τι πραγματικά είσαι και ώρες- ώρες να αναρωτηθείς αν τελικά κάτι σαν κι αυτό είναι αρκετό για να σου προσφέρει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου…
Κάνοντας μια ανάδρομη στο παρελθόν σε στιγμές που λαμβάνουν χώρο περισσότερο στο σχολείο, τυχαίνει πολλές φορές να θυμόμαστε σκόρπια, ασύνδετα αποσπάσματα από σχολικές εκδηλώσεις που πολλές φορές συμμετείχαμε με διάφορους τρόπους. Είτε με την ανάγνωση κάποιων πατριωτικών ποιημάτων (το πιο σύνηθες), είτε με τη συμμετοχή σε κάποια χορωδία του σχολείου ή κάποιες φορές στο ανέβασμα μια θεατρικής παράστασης πάντα, φυσικά, κομμένη και ραμμένη, ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο βαθμό που μας επέτρεπε η ηλικία μας.
Στην τρίτη περίπτωση η πλειοψηφία των αντιδράσεων των παιδιών είχαν να κάνουν με το χαρακτηριστικό τρεμούλιασμα της φωνής μόλις ανέβαιναν στο… σανίδι, τα σταυρωμένα χέρια και… τα κατακόκκινα από ντροπή, μάγουλα. Το όλο σκηνικό δεν σταματούσε εκεί, αφού συνεχιζόταν με γιουχαΐσματα των παιδιών από κάτω και ειρωνικά σχόλια που έκαναν την αυτοπεποίθηση του παιδιού… να πιάσει πάτο…!!! Η αλήθεια, βέβαια, είναι, για να μην υπερβάλλουμε, ότι αυτό το σενάριο δεν κολλάει παντού• υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που κάποιος, ο οποίος είναι στη σκηνή και θέλει τόσο πολύ να ζήσει το όνειρο του δεν τον απασχολεί τίποτα. Στ’ αλήθεια, όμως, κάποιος με τέτοια αποφασιστικότητα δεν μπορεί να αποτυγχάνει πολύ συχνά, λόγω του ξεχωριστού δεσίματος που τον συνδέει με το αντικείμενο του.
Εδώ, λοιπόν θα ήθελα να αναφερθώ σ’ ένα πλήθος συναισθημάτων, ψυχολογικών φάσεων και καταστάσεων που νιώθει κάποιος όταν το αντικείμενο του είναι το… θέατρο…
Κάνοντας μια καινοτομία θα ξεκινήσω από το τέλος… Οι πρόβες έχουν τελειώσει και όλα είναι έτοιμα περιμένοντας την στιγμή εκκίνησης της θεατρικής παράστασης. Βγαίνοντας στην πρώτη σου σκηνή και κοιτάζοντας το κοινό, το άγχος δεν μπορεί να μην σε τιμήσει και αυτό με την παρουσία του και αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες για οτιδήποτε προφτάσει εκείνη τη στιγμή στο μυαλό σου. Για παράδειγμα, αμφιβάλλεις για τις ικανότητες σου, για το αν τελικά έχεις μάθει τα λόγια (και εκεί είναι που εύχεσαι να τα είχες κάνει άλλη μία επανάληψη), είσαι σίγουρος ότι το σκηνικό είναι ασταθές και θα σου έρθει από λεπτό σε λεπτό στο κεφάλι κλπ, κλπ, κλπ… Τα επόμενα δευτερόλεπτα πιστεύεις πως είναι τα δυσκολότερα που θα μπορούσαν να έρθουν κι όμως… με ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο τρόπο περνάς από την μία ψυχολογική κατάσταση στην άλλη, καθώς το άγχος σε αφήνει επιτέλους ήσυχο και μες στο μυαλό σου και στην ψυχή σου κυριαρχεί ο ενθουσιασμός πλέον και το πάθος να βγάλεις ένα πλήθος συναισθημάτων από μέσα σου και να γίνεις από λεπτό σε λεπτό κάποιος άλλος ερχόμενος έτσι σε επαφή με ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αν φτάσεις σε σημείο να τα δώσεις όλα πάνω στη σκηνή, αυτό που κάνεις σε απορροφά εντελώς και σε κάνει να χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα, όχι όμως και με το κοινό. Έχεις μπει πια σε έναν άλλο κόσμο και έχεις γίνει τμήμα ενός άλλου κοινωνικού περιβάλλοντος που παρόλα αυτά υπάρχει μόνο στην σκηνή. Οι στιγμές όμως που ακολουθούν δεν σου προκαλούν τέτοιου είδους σκέψεις- κάθε άλλο μάλιστα- αλλά μόνο την έντονη αίσθηση ότι ο ήρωάς σου τελικά πρέπει να φτάσει με επιτυχία στον ύστατο σκοπό… στον τελικό στόχο.
Πολύ πιθανόν μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος (σε συνδυασμό φυσικά με το ότι αγαπάει το θέατρο) είναι το άκουσμα στα αυτιά του ύστατου χειροκροτήματος και η ισχυρή πεποίθηση πως κατάφερε να αποκολληθεί από την ψυχή του και να μπει στην ψυχή ενός άλλου, καταφέρνοντας έτσι να νιώσει τους φόβους κάποιου άλλου, τις έντονες συγκινήσεις του, τους συνειρμούς του.. τις αδυναμίες του…
Για μερικές στιγμές μπορείς (με βάση ποιο ρόλο υποδύεσαι) να σου δικαιολογηθεί οποιαδήποτε πράξη… Να φωνάξεις δυνατά και να γίνεις ένας τρελός, να ψιθυρίσεις σιωπηλά ένα τραγούδι, να νιώσεις πρωτόγνωρα τα συναισθήματα της ζήλιας, του μίσους, της αγάπης, της ντροπής….
Το θέατρο εν τέλει μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις μέσα σου, να έρθεις σε επαφή με το είναι σου, να νιώσεις προβληματισμό για το τι πραγματικά είσαι και ώρες- ώρες να αναρωτηθείς αν τελικά κάτι σαν κι αυτό είναι αρκετό για να σου προσφέρει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου…
Σχόλια