Το φως και η καταιγίδα

Έψαξα να βρω έναν άνθρωπο που δεν έχει πονέσει από τον έρωτα...
που δεν έχει αγαπήσει και δεν έχει ζήσει...
Αναζητώντας μέσα στο πλήθος ένιωσα πως βρισκόμουν αιχμάλωτη
της μυστικοπάθειας των ανθρώπων...
Λαβωμένες ψυχές με κακότεχνες τις επουλώσεις των πληγών τους,
έτοιμες να σπάσουν δημιουργώντας εκκοφαντικό τον ήχο της δυστυχίας!
Και ενώ τα πλήγματα ήταν πολλά εγώ πίστεψα σε κάτι παρθένο, μικρό ...
και νέο που δεν θα έχει ακούσει τον ήχο της δυστυχίας, ούτε έχει τραυματιστεί
από τον έρωτα, το θάνατο...
Βγαίνοντας από το πλήθος εκείνο ήξερα ότι η φωνή σου θα χει
για πάντα δίκιο: Δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά μια τιποτένια λάμψη ενός ουρανού
που προετοίμαζε την καταιγίδα του... μια καταιγίδα, που θα ξεδίψαζε τη γη...
κι εσένα!