Άγνωστε μου εαυτέ!

Σήμερα ήρθες για πρώτη φορά να με βρεις!
Μου εξομολογήθηκες πως τόσο καιρό με έψαχνες ζωηρά στον κόσμο των ψυχών!
Αχ, Πλάτωνα... πόσο σωστά είχες παρατηρήσει τα γύρω σου...Μονάχα εσύ!
Αλλά όχι... όχι! Κάτι άλλο ήθελα να πω...
Σωστά... θυμήθηκα!...
Το πιο απρόσμενο δεν ήταν ότι με βρήκες... καθόλου μάλιστα! Αυτό ήταν ακόμα και προβλέψιμο. Ατυχές!
Απρόσμενος ο χρόνος όμως...
Απρόσμενος ο τόπος...
η αφορμή κι εκείνος...
κι απρόβλεπτη... εγώ!
Δεν με ήξερα, δεν μ' αναγνώρισα...
Σκληρά με πρόδωσα...
Προδωσία σημαίνει λάθος!
Προδωσία σημαίνει φόβος!
Προδωσία είναι η ίδια μου η συμπεριφορά!
Όμως προδωσία είναι ο έρωτας;
Και-ναι- κραυγάζω: προδωσία είναι ο έρωτας;
Ποιος καταραμένος της ζωής και δικός σου μπορεί ορθά να ξεστομίσει μια απάντηση;
Κάποιος...ίσως...
Να τα καταφέρει, συμπληρώνω!
Ένα βουητό στ' αυτιά μουμε πετάει εκτός...
Εκτός από τι;
Μα τώρα ξέρω πως θα το ολοκληρώσω...
Κάποιος μοιραίος μου είπε πως τη στιγμή που χάριζα με αυθάδεια το φιλί μου , ήταν η στιγμή που αυτός ήρθε για πρώτη φορά βρίσκοντας με....
Άγνωστε μου εαυτέ...