17 Νοέμβρη 2009

Θα αναρωτιέστε γιατί όλη αυτή η εμμονή με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου. Περιληπτικά, λοιπόν, αναφέρω τι σημαίνει για εμάς το "Πολυτεχνείο".
Σημαίνει να είσαι νέος και να έχεις δικαίωμα σ' αυτό...
Σημαίνει να σαι στερημένος από όλες τις τρέλες που δικαιούσαι στα 20 σου χρόνια...
Σημαίνει να σου λένε πως να ζεις και τι είναι ηθικό να πράξεις...
Σημαίνει να σαι χαμένος στη νεανική σου μέθη, ενώ αντιδράς στο κατεστημένο και να σιγουρεύεσαι πως ολότελα ο κόσμος σου ανήκει.
Σημαίνει να υψώνεις τα στήθη σου έναντι του αποκρουστικού εκείνου ήχου ψέλνοντας τον ύμνο της ελευθερίας...
Σημαίνει να είσαι μόνος, αλλά να νιώθεις δυνατός.
Σημαίνει να θυσιάζεσαι έχοντας αντιληφθεί πως ό,τι πιο σημαντικό έχεις δεν είναι η ζωή σου, αλλά οι ιδέες σου...
Σημαίνει να τα δίνεις όλα για αυτές...
Σημαίνει επίσης να εθελοτυφλείς για να κρατήσεις κάτι από τον πρώτερο σου ιδεαλισμό.
Σημαίνει να κρατάς το χέρι του ανώνυμου συμφοιτητή και να ψελίζεις "Κρατήσου! Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε."
Σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ φοβάσαι, σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ πεθαίνεις...
Σημαίνει να βαφτίζεις τους δολοφόνους σου, "αδέλφια".
Σημαίνει η ψυχή σου να φωνάζει "ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ξέροντας τη διαρκή και διαχρονική τους αναγκαιότητα, μη μπορώντας όμως να φανταστείς πόσο επιτακτικά είναι -περισσότερο από ποτέ- και για το σύγχρονο, δημοκρατικό μας πολίτευμα...
Πολυτεχνείο σημαίνει... όλα αυτά που κατάφερε να γίνει και όλα αυτά που θα θέλαμε να γίνει.
Είναι εκείνη η αυθόρμητη, νεανική, αντιστασιακή κίνηση που θα συμβαίνει όσο το ανθρώπινο είδος την έχει ανάγκη, ακόμα και αν το αγνοεί με σκοπό την αλλαγή.
Κι όταν θα ρθούν νέα Πολυτεχνεία- γιατί ο άνθρωπος κάποτε θα αποδράσει από την λήθη του- πρέπει να χουμε ξεχωρίσει το θύτη από το θύμα, δίνοντας ξανά σ'όλα τα τριγύρω τη χαμένη τους ταυτότητα... τη χαμένη τους υπόσταση...