Ο πολυχώρος «Αίτιον» και ο «Απαγορευμένος λόγος».
Το «Αίτιον» αποτελεί έναν νέο πολυχώρο στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από την Ακρόπολη, στην οδό Τζιραιών. Συνιστά χώρο ακαδημαϊκών διαλέξεων, παρουσιάσεων βιβλίων και παράλληλα, μουσικών και θεατρικών παραστάσεων. Πρόκειται για μια κοινότητα, θα λέγαμε, που απευθύνεται πρωτίστως στους πνευματικούς ανθρώπους, αναγνωρισμένους ή μη. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια νέα πνευματική εστία, που φιλοδοξεί να γεννήσει ερεθίσματα για έναν νέο τρόπο σκέψης, έκφρασης, αλλά κι επίδρασης στην τέχνη και τη λογοτεχνία. Βασικό ζητούμενο για τους ανθρώπους του χώρου αυτού είναι να αποκτήσουν βήμα λόγου νέοι άνθρωποι, με δυναμική ροπή προς ανανεωτικά εκφραστικά μέσα. Η τέχνη θεώνεται ως ένα καταφύγιο, και παράλληλα ως ένα όπλο για τον άνθρωπο.
Στο χώρο «Αίτιον» από τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου θα λειτουργήσει «Καφενείο Ιδεών» από τις 12.00 το μεσημέρι έως και τις 8.00 το απόγευμα, που αφορά την περιοδική, σε εβδομαδιαία βάση, συνάθροιση ανθρώπων με σκοπό τη συζήτηση και τον προβληματισμό, γύρω από θέματα που άπτονται του πολιτισμικού, κοινωνικού και αξιακού πεδίου.
Ο «Απαγορευμένος λόγος».
Την προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε ένα αφιέρωμα σε κείμενα που –μεταξύ άλλων- συνιστούν μέρος του περίφημου «Απαγορευμένου λόγου». Η επιλογή παρουσίασης του συγκεκριμένου αφιερώματος, όπως μας είπε οΠάνος Σταθόγιαννης, έγκειται και στη διαπίστωση ότι περισσότερο από τις πράξεις του ανθρώπου κυνηγήθηκε ο λόγος του, όταν οι διάφορες εξουσίες έκριναν ότι απειλούνταν τα θεμέλια τους. Το αφιέρωμα αυτό οργανώθηκε στη βάση της προβληματικής που αφορά το ποιες εξουσίες αξιολογούν το λόγο ως απαγορευμένο. Η πρώτη εξουσία είναι η πολιτική. Κατά τον 20ο αιώνα, τόσο στο δυτικό όσο και στον ανατολικό κόσμο η απαγόρευση κειμένων υπήρξε ευρέως διαδεδομένη τακτική των κατά τόπους καθεστώτων. Στο παράδειγμα της Ελλάδας και μέχρι την μεταπολίτευση, χαρακτηριστική είναι η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Κ. Μαρξ και Φ.Ένγκελς. Χαρακτηριστική, επίσης, είναι και η περίπτωση του έργου του Τ. Όργουελ, 1984 Ο Μεγάλος Αδελφός, που κατατάσσεται στην ευρεία γκάμα των βιβλίων εκείνων που απαγορεύθηκαν, με κριτήριο το πολιτικό τους προσανατολισμό. Στο μυθιστόρημα αυτό, ο Όργουελ, διατυπώνει δυναμικά το ερώτημα σχετικά με το πώς εδραιώνεται η ισχύς και απαντάει λέγοντας ότι η υπακοή δεν αρκεί, αλλά απαιτείται και ο βασανισμός του ατόμου από το καθεστώς. Μέσω του βασανισμού η συλλογιστική μέθοδος του ανθρώπινου μυαλού αποδομείται και επανασυνθέτεται κατά τρόπο τέτοιο, που να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας. Σε αυτό τον άξονα ο Μεγάλος Αδελφός κινείται με πρακτικές, όπως η εδραίωση του φόβου και της τρομοκρατίας, η πρόοδοςπρος περισσότερο πόνο, η οργή και η ταπείνωση του υποκειμένου, ακόμη και η αποξένωση από τονσεξουαλικό οργασμό.
Σχόλια