Παράσταση στο χώρο Τέχνης και Δράσης, «Βρυσάκι». Η σονάτα του σεληνόφωτος.
Ο χώρος Τέχνης και Δράσης «Βρυσάκι» στεγάζεται στην περιοχή της Πλάκας (Βρυσακίου 17, πλησίον της Αρχαίας Αγοράς) και φιλοξενεί δράσεις τόσο του πεδίου των εικαστικών τεχνών, όσο και των παραστατικών, όπως θέατρο, χορός, μουσική, προβολές. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον μήνα Νοέμβριο ανεβαίνει και η παράσταση του Ν. Κατράκη, Η σονάτα του σεληνόφωτος, βασισμένη στο γνωστό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, της ποιητικής συλλογής Τέταρτη Διάσταση. Ερμηνεύει το μονόλογο της γυναίκας η Ε. Παπαθεοδώρου.
Το εκτενές αυτό ποίημα συνιστά ένα από τα πιο πολύσημα έργα του Γ. Ρίτσου. Ενδεχομένως, να είναι περισσότερο γνωστό για τη σκιαγράφηση μιας γυναικείας φιγούρας, που αντιλαμβανόμενη τη φθορά που προξενεί ο χρόνος, καθώς και η απώλεια του έρωτα, βιώνει τον πόνο. Ζητήματα που προκύπτουν μέσα από το ποίημα είναι η μοναξιά, η απομόνωση και η περιθωριόποιηση. Το ποίημα έχει έναν έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα, ενώ στην αρχή του γίνονται σαφείς τόσο οι σκηνοθετικές, όσο και οι σκηνογραφικές οδηγίες του ποιητή. Σε όλη την έκταση του ποιήματος, οι αναφορές σε αντικείμενα είναι συχνές και ποικίλλες, όχι φυσικά για να προσδώσουν έντονο περιγραφικό και νατουραλιστικό χαρακτήρα σε αυτό, όσο για να εντείνουν τη μεταφυσική, αλλά και την υπερρεαλιστική-συνειρμική, διάθεση του ίδιου του έργου, που πραγματεύεται δύσκολες έννοιες, όπως-μεταξύ άλλων- μνήμη, χρόνος, θάνατος και ύπαρξη.
Οι αναφορές στο πεδίο του κοινωνικού γίγνεσθαι δε θα μπορούσαν να λείπουν από κανένα δείγμα του έργου του Γ. Ρίτσου, που εκπροσωπεί σε όλη του τη ζωή το χώρο της στρατευμένης τέχνης. Ακόμα κι εδώ, στη Σονάτα του σεληνόφωτος, που διακατέχεται έντονα από υπαρξιακά, μεταφυσικά και λυρικά στοιχεία, η γυναίκα είτε μέσω των αναφορών της στην πολιτεία που βρίσκεται έξω από το παράθυρο του σπιτιού της, είτε παίρνοντας την απόφαση να ενταχθεί ξανά σε αυτή στο τέλος του έργου αποκαλύπτει τις κοινωνικές προβληματικές που θέτει ο ποιητής.
Όσον αφορά την παράσταση του Ν. Κατράκη και πιο συγκεκριμένα, τα στοιχεία που πλαισιώνουν τους τομείς της σκηνογραφίας, της ενδυματολογίας, ακόμη και αυτούς της σκηνοθεσίας και της ερμηνευτικής προσέγγισης θα λέγαμε πως δόθηκε έμφαση στην περιγραφική απεικόνιση των εικόνων του έργου, με μια διάθεση αναπαράστασης αυτών καθ’ αυτών. Η ηρωίδα εμφανίζεται πότε ως ονειροπαρμένη, πότε ως πονεμένη γυναίκα περασμένης ηλικίας, που απευθύνεται στον μαυροντυμένο νέο.
Σχόλια